ANNA

ANNA

Autobus przełyka kolejne kilometry. Zmieniają się widoki za oknem. Zmieniają się myśli w jej głowie. Przygląda się coraz to innym obrazom, wywołującym coraz to nowe skojarzenia… Patrzenie przez szybę ma niewątpliwie swoje dobre strony – jesteś tak blisko, a możesz zachować dystans. A gdyby tak przyjrzeć się przez szybę swojemu życiu? Gdyby tak przez szybę popatrzeć na miłości, które dotychczas jej się przydarzyły? Czy potrafi? A właściwie, co pchnęło jej myśli w tym kierunku? Splecione ręce, które widziała w prześwicie siedzeń przed sobą? Może las, który właśnie mignął? Może widok pól, które zdają się nie mieć końca? A może cel podróży: Srebrne Jezioro. Z tym konkretnym jeziorem nie wiązała żadnych wspomnień – może niesprecyzowane nadzieje, do których nie chciała się przyznać przed samą sobą… Może więc Srebrne Jezioro? Lubiła żartować, że w poprzednim wcieleniu musiała być albo Rusałką, albo straszną Topielicą wabiącą nieszczęsnych marzycieli w wodne otchłanie. Lubiła wodę.  Każdy pobyt nad wodą sprawiał, że otwierały się najgłębsze zakamarki jej duszy, marzenia wypełzały z zasklepiałej skorupy Raka, nadzieje wyrywały się z uwięzi… nawet smutki i żale znajdowały upust. Nie żeby się nimi z kimś dzieliła. A przynajmniej z nikim z krwi i kości. Dzieliła się nimi z wodą. A ta cichutkimi pluskami potwierdzała, że uważnie słucha, co jej leży na sercu.

Pomysł zajrzenia w głąb siebie najpierw wprawił ją w panikę. Było już jednak za późno, aby się wycofać – wspomnienia zaczęły się wymykać spod kontroli. Postanowiła jednak, że tę wycieczkę w głąb własnej duszy będzie konsekwentnie obserwowała właśnie zza szyby, by na końcu móc sobie udzielić porady … może rozgrzeszenia. Nic osobistego. Nic po znajomości. Szczerze. Zresztą, czyż nie po to wybrała się na tę wycieczkę na Srebrne Jezioro? Chciała porozmawiać z wodą… to znaczy ze sobą. Musiała porozmawiać ze sobą. Weszła w czas zmian. Pod każdym względem. Wciąż miała wrażenie, że wiruje w szalonym tempie. Czuła się tak bezradna nie mogąc złapać gruntu pod nogami. Z drugiej strony niejasne przeświadczenie podpowiadało jej, że musi się wyrwać z tego zaczarowanego kręgu, bo za chwilę będzie za późno. Na co? Na miłość. Na szczęście. Na karierę. Na sukces. Na życie. A przecież właśnie o tym wszystkim marzyła. Tego pragnęła. Gdy kiedyś, w ramach „terapii chandrowej”, poszła do fryzjera, w jej ręce wpadł artykuł o kobietach, które swoje „drugie” życie rozpoczęły po czterdziestce. Uznała go wtedy za znak boży, głos osobistego anioła stróża, który cichutko dodawał jej odwagi „dasz radę! ty też tak możesz! uwierz tylko w siebie!” Ten artykuł dodał je skrzydeł – przecież właśnie tyle lat miała! … i wiele tego zaczynała od początku. Potem chyba szybko o nim zapomniała i oklapła. A jeszcze potem, było kilka kolejnych „znaków z nieba”, które unosiły ją niczym skrzydła Ikara. Zresztą, za każdym razem, los Ikara konsekwentnie dzieliła do samego końca. Chyba trochę na własne życzenie – nie była ani zdyscyplinowana, ani uparta. Przynajmniej nie w tym sensie jakiego wymaga realizacja trudnych planów. Ogień entuzjazmu równie szybko w niej wybuchał, co i zagasał. Jechała więc nad Srebrne Jezioro, by odzyskać wewnętrzny spokój, by pewne sprawy zamknąć raz na zawsze . I głośno sobie powiedzieć „niczego nie będę traktować w kategorii porażek. Są tylko schody. Albo na nie wejdę, albo poszukam innej drogi. Nie mogę sobie więcej pozwolić na stratę czasu! Teraz pora iść dalej nie oglądając się wstecz!”! Czuła, że właśnie nadeszła pora, by podjąć decyzję, aby przestać oglądać się wstecz.

Anna ma czterdzieści lat. Piękny wiek! Chyba najwłaściwszy do zrozumienia porzekadła „mieć to doświadczenie, a tamte lata”. Choć akurat ona nie do końca się z nim zgadza – lubi swój wiek i wcale nie odczuwa potrzeby ujmowania sobie lat, ani też nie rozpacza, gdy dostrzeże kolejną maleńką zmarszczkę, której na pewno nie miałaby, mając dwadzieścia lat mniej. Często dyskretnie się uśmiecha widząc swoje rówieśnice próbujące, sposobem ubierania lub zachowania, oszukać czas. A jego się oszukać nie da. Nigdy. Anna umie korzystać ze swojej dojrzałości i doświadczenia. Ma nadzieję, że pozwolą jej one uniknąć pewnych błędów. Choć zapewne są takie sfery, gdzie żadne doświadczenie nie jest jej w stanie uchronić przed decyzjami, które mogą być brzemienne w skutki – ot choćby taka miłość…  

Miłość. Anna zaczyna powolutku schodzić w głąb siebie. Anna obserwatorka zza szyby widzi, jak ta druga stąpa delikatnie starając się wyłuskać z pajęczyny suszki, które niegdyś powinny były być pięknymi kwiatami. Czy były? Idzie ostrożnie starając się ominąć to, czego nie chce pamiętać. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że są takie miłości, których nie chce się pamiętać. Powoli odpakowuje pakieciki ze wspomnieniami – wypadają z nich uniesienia, oczarowania, uśmiechy, sympatie, pocałunki. Oczy Anny stają się coraz smutniejsze, oddech się spłyca, serce jakby biło w zwolnionym tempie… Czy to możliwe, że z żadnego zawiniątka nie wypadła miłość? Czy aby otworzyła je wszystkie?! Raz jeszcze przygląda się zawartości każdego z nich. Czy ci mężczyźni naprawdę tak niewiele dla niej znaczyli? Tyle, ile chwila, która wtedy trwała? Zabawy językowe są mocną stroną Anny – w ramach podświadomej wprawki przeformułowuje pytanie: „czy w jej życiu nie było ani jednego mężczyzny, który znaczyłby dla niej cały świat?” Skąd się nagle wzięły te głupie łzy?!... to pewnie wiatr… który nawet przez szybę… to pewnie tylko pyłek… który przez szybę… Cholerna szyba! Przecież miała uchronić przed emocjami!  Z perspektywy szyby Anna widzi jeszcze inne pudełeczka – nie należą do niej, ale to właśnie jej imię zamknięte jest w płatkach róż leżących na ich dnie. Dlaczego nie dostrzegła na czas ich właścicieli? Miało być szczerze… Ależ oczywiście, że ich dostrzegała. Była taka próżna… Miało być szczerze…  Bawiła się ich uczuciami… nie dbała o zasadę Małego Księcia, że ponosi się odpowiedzialność, za to co się oswoi… Szła w przód nie zważając na innych, by w końcu zostać, jak się teraz okazało,  z … niczym. Raz jeszcze obejrzała „pocztówki z miłości” – czy musiała skończyć czterdzieści lat, żeby dostrzec, że żadna z nich nie jest trójwymiarowa? Co jest z tymi łzami?!

Tafla jeziora jest też niczym szyba – czy tylko miłość nie miała dla niej dotychczas trzeciego wymiaru? Słychać kwak samotnej kaczki – może ona też przypłynęła nad Srebrne Jezioro, by rozliczyć się z sobą? Kwak – kwak. Dwie sylaby. An-na. Czyżby woda chciała coś powiedzieć? Ży-cie… An-na… Mi-łość… Twój-czas… Słu-chaj… Spogląda na kaczkę, która podpłynęła bliżej – jakby chciała, żeby Anna dokładnie jej się przyjrzała. Była naprawdę ładna, piękne kolorowe pióra lśniły w ostatnich promieniach powoli zachodzącego słońca, a jej odbicie w tafli jeziora, które przybrało czerwonawą barwę, ukazywało rozkosznego ptaka z dumnie uniesioną głową. Anna uśmiechnęła się do siebie: kaczka, która uwierzyła, że jest orłem. Moment! Moment! Kaczka, która wyglądała jakby była orłem! … bo uwierzyła…        An-na… An-na…

Anna znów się uśmiechnęła. Ale zupełnie inaczej niż przed chwilą. Wyprostowała plecy. Głęboko wciągnęła powietrze. Ma czterdzieści lat. To zobowiązuje wobec siebie samej. Jej pióra lśnią już całą gamą barw – ciężko pracowała nad tym, by nie były to tylko cztery podstawowe kolory. W jej wachlarzu barw w sumie mało jest przygnębiających odcieni… Gejsze na pewno zachwyciłyby się takim wachlarzem – a one są znawczyniami w tej materii! (Skąd nagle wzięły się gejsze?!) A więc ma prawo unieść wysoko głowę i z tej perspektywy spojrzeć na życie!  Ma czterdzieści lat. Niektórzy traktują to jako koniec pewnej ery i początek drogi prowadzącej ku schyłkowi. Dla innych to tylko przystanek jeden z wielu – zupełnie bez znaczenia. Jeszcze inni uważają, że doszli do punktu zwrotnego, który umożliwia ponowny start – tym razem w świadomie obranym kierunku. Gdzie jest Anna? Kaczka ponownie podpływa do brzegu. Natura poskąpiła jej daru widzenia w trójwymiarze  i w kolorze. Ale to wcale nie przeszkadza jej stwierdzić, że ma przed sobą osobę, która może jeszcze dosięgnąć gwiazd. Jeśli tylko tak postanowi… Obie patrzą na siebie uważnie – dwa dumne piękne ptaki… dwa piękne dojrzałe ptaki… dwa dojrzałe samotne ptaki… dwa ptaki…